sledeća tema »

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — A

Avangarda (fr.) — periodizacijski termin za oznaku modernih književnih pravaca i pokreta u 20. veku.
 
Adaptacija (lat.) — prilagođavanje, podešavanje, prenošenje dela u neki drugi žanr (prozni prevod poezije) ili pripremanje književnog dela za pozornicu (pozorišna obrada), za radio, televiziju, film.

Alegorija (grč.) — prenesen govor; produžena metafora prenesena na celu sliku, radnju, delo.

Alogizam (gr.) — stilska figura kojom se ruši logička veza u govoru da bi se spajanjem protivrečnih pojmova postigao ironični ili komični efekat.

Aleksandrinac (fr.) — silabički stih od 12 slogova sa cezurom iza šestog sloga, stalnim naglaskom na šestom i dvanaestom slogu i parnom ili ukrštenom rimom. Naziv dobio po spevu o Aleksandru Velikom u francuskoj srednjovekovnoj književnosti. Koristili su ga dubrovački renesansni pesnici, obnovili modernisti (J. Dučić, M. Rakić).

Akcenat (lat.) — naglasak, glasovni udar koji u srpskom jeziku pada obično na prvi slog reči, ali i na svaki drugi, sem poslednjeg; značajan elemenat silabičko-tonske organizacije ritma i stihova.
 
Akcenatska celina — akcentovana reč zajedno sa enklitikama ili proklitikama. U tonskoj (akcenatskoj) versifikaciji ima ulogu osnovnog organizatora ritma.
 
Akrostih (gr.) — vrsta pesme u kojoj početna slova stiha, strofe ili pasusa (u prozi), čitana odozgo nadole, daju neku reč, ime ili naslov dela (npr. Slovo ljubve).
 
Alegorija (gr. — preneseni govor) — preneseno značenje pesničke slike ili čitavog dela: metafora produžena na čitavo delo (npr. basne).
 
Aleksandrida — naziv popularnog srednjovekovnog romana o Aleksandru Velikom (Makedonskom), sačuvanog i u staroslovenskom prevodu u više redakcija. Prvobitna grčka verzija pretrpela je mnogobrojne prerade još u helenističko doba, da tek u vizantijskoj književnosti dobija onaj hristijanizovani vid pod koji ulazi u književnost slovsnskih naroda. Posebno mesto u bogatoj rukopisnoj tradiciji ovog romana zauzima tzv. Srpska Aleksandrida.
 
Aleksandrinac (fr.) — francuski silabički stih od 12 slogova, sa cezurom iza 6. sloga, stalnim naglaskom na 6. i 12. slogu i sa parnom ili ukrštenom rimom. Naziv je dobio u 15. veku, prema vrlo popularnom Romanu o Aleksandru Velikom, nastalom krajem XII veka. Često je upotrebljavan u poeziji renesanse, da bi, veoma usavršen i strogo definisan, preovladao u XVII i XVIII veku i postao najznačajniji klasični stih sve do modernizma.
 
Aliteracija (lat.) — ponavljanje istih suglasnika ili suglasničkih grupa u rečenicama ili stihovima. Zvučna figura kojom se postiže eufonija — zvučna izražajnost stiha i sugeriše određeni smisao.

Analiza (gr.) — književnoteorijska analiza označava, uglavnom, raščlanjavanje književnog dela na njegove sastavne delove, odnosno elemente, radi sagledavanja složene celovitosti književnog dela (elementi: tema, ideja, likovi, kompozicija, jezik, stil, metrika).

Analogija (gr.) — sličnost ili podudaranje u jednoj ili više crta između različitih pojava ili sistema.
 
Anafora (gr.) — ponavljanje iste reči, odnosno grupe reči na početku svakog stiha ili rečenice. Jedna vrsta lirskog paralelizma kojim se pojačava utisak.
 
Animatizam (lat.) — verovanje primitivnih naroda da sve što postoji ima dušu.
 
Animizam (lat.) — verovanje primitivnih naroda o delovanju duše i duhovnih sila u prirodi; vera u duhove.
 
Anegdota (gr.) — sažeto ispričan događaj ili doživljaj iz života sa efektnom poentom. Njom se često koriste realistički pisci.

Antologija (gr.) — zbirka odabranih književnih dela svrstanih prema estetskim ili drugim merilima priređivača. (Antologija Bogana Popovića).
 
Antika (nem.) — naziv za period evropske političke i kulturne istorije u kome je vodeća uloga pripadala staroj Grčkoj i Rimu.
 
Antiteza (gr.) — stilska figura, poređenje po suprotnosti, ali i elemenat strukture lirske pesme i drugih književnih dela.
 
Anokrif (gr. — skriveni, tajni) — religiozno-književni sastavi na biblijske teme koje je crkva odbacila i zabranila zbog toga što su u suprotnosti sa tradicijom biblijskog kanona.
 
Anostrofa (gr.) — obraćanje u petom padežu ljudima, bogovima, pojavama ili apstrakcijama radi skretanja pažnje; afektivno kazivanje
 
Arhaizam (gr.) — kult.: svi ostaci kulture starih naroda i civilizacija; jezič.: zastareli izrazi i reči.

Artizam (lat.) — umetnost; težnja čistoj poeziji, koja nalazi svoju svrhu i svoj cilj u samoj sebi, a suprotstavlja se utilitarističkom (praktičnom, vaspitnom) shvatanju književnosti i umetnosti. Dolazi do izražaja u simbolizmu, izražena kao larpurlartizam — umetnost radi umetnosti (Gotje, Bodler, Malarme, Dučić, Rakić, Matoš).
 
Asonanca (lat.) — ponavljanje istih samoglasnika, čime se postiže eufonija (blagozvučanje) pesničkog jezika.

Automatsko pisanje (fr.) — pisanje bez kontrole svesti, na osnovu asocijacija. Predstavlja glavnu odliku nadrealizma.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — B

Beogradski stil — naziv za jezik i stil intelektualnih krugova Beograda s kraja 19. i početkom 20. veka, koji se izgrađivao u stvaranju Ljubomira Nenadovića, Andre Nikolića, Laze Lazarevića, Ljubomira Nedića, Jovana Skerlića, Bogdana Popovića, Slobodana Jovanovića i drugih. U osnovne karakteristike beogradskog stila Jovan Skerlić je ubrojao preciznost, konciznost, ubedljivost, otmenu uprošćenost i prirodnost. U stvari, to je intelektualni izraz u srpskoj književnosti koji se začinjao i stvarao tokom zadnjih decenija 19. veka u srbijanskoj ekavskoj sredini. U njegovoj osnovi nalazi se ekavski izgovor i leksičko-sintaksičko bogatstvo narodnog jezika zapadne Srbije (Valjevo, Šabac). Najbolje uzore beogradskog stila dali su Ljubomir Nedić u kritici, Bogdan Popović u esejima i Slobodan Jovanović u istorijskim raspravama.

Bodlerizam (fr.) — pesničko osećanje prkosa i revolta, nazvano po francuskom pesniku Bodleru, nastalo iz doživljaja čovekove zatočenosti u svetu besmisla, ništavila i zla.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — V

Vrste lirske poezije — razvrstavanje lirske poezije na vrste predstavlja danas najaktuelniji teorijski problem. Umesto tradicionalne podele (prema vrstama osećanja), današnja teorijska misao za glavnu odrednicu uzima odnos između lirskog ja i sveta. Tako gledano, lirika bi mogla imati ove glavne vrste: pesmu, elegiju, sonet, odu, himnu, ditiramb, misaonu pesmu i sentencioznu pesmu. Pesma bi obuhvatala najveći broj lirskih ostvarenja i najširi registar tema, motiva i emocija u lirici. Pod rubriku "pesme" u tom širokom smislu mogle bi se svrstati sve one lirske pesme koje su do sada određivane prema temi i emocijama, kao: ljubavne, rodoljubive, socijalne, opisne itd. [D. Živković].

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — G

Gluma (od opšteslovenskog korena ghlou) — smejati se, šaliti, igrati; umetnička delatnost glumca koji mimikom, gestom, kretnjama, raznim fizičkim radnjama, govorom, pevanjem, igrom, uz pomoć maske (šminke), kostima, scenskog dekora i rekvizita predstavlja dramskog junaka.
 
Glumac — umetnik, izvođač.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — D

Dadaizam (fr.: dada — na dečjem jeziku znači drveno konjče) — ekstremni avangardni pokret, iniciran u Njujorku, nastao i dobio svoje ime i program u Cirihu 1916 (rumunski pesnik Tristian Cara) za vreme I sv. rata. Označava pobunu građanske inteligencije, "očajnih zbog destrukcije ljudi i sveta", i raskid umetnosti sa logikom. Ovaj pokret je prethodio nadrealizmu.

Dekadencija (fr.) — opadanje; u književnosti obeležava fazu razvoja simbolizma u Francuskoj i Evropi pri kraju 19. veka. To je stanje duhovnog klonuća i beznađa (Š. Bodler, J. Dučić).

Deskripcija — opis, postupak umetničkog oblikovanja.

Didaskalije (gr.) — deo dramskog teksta, obično stavljen u zagradu, ili štampan drugim tipom slova koji ima pomoćnu ulogu da reditelja, glumca i čitaoca upozna sa tehnikom izvođenja dela na pozornici. U retkim slučajevima predstavljaju poetski tekst.

Dijalog (gr.) — razgovor, postupak umetničkog oblikovanja, naročito u drami.
 
Doživljen govor (fr.) — umetnički postupak kojim se, unutar pripovedanja u trećem licu, neposredno prelazi na iznošenje misli i osećanja lika pripovetke, kao njegovo pripovedanje, a ne pripovedačevo. Tim se postupkom služi Crnjanski u Seobama.
 
Dramatizacija — prerada epskih književnih dela u dramsku formu, pri čemu se karakteristično izražajno sredstvo epike — naracija (pripovedanje) transponuje u monologe i dijaloge.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — E

Elipsa (gr.) — stilsko sredstvo, sažeto kazivanje, izostavljanje rečeničnih delova koji se podrazumevaju (M. Nastasijević).

Ekspresionizam (lat.) — u osnovi znači: izraziti sebe, svoje unutrašnje uzbuđeno biće ("Da bismo videli, moramo da zatvorimo oči"); umetnički pokret, najpre u nemačkoj književnosti, koji obuhvata period od 1910. do 1925. godine. Predstavlja pobunu protiv moralne i psihološke krize građanske Evrope pred I svetski rat, protiv cele prethodne umetnosti, njenih ideala lepote, harmonije i sklada; suprotstavlja se svakoj logici i umesto vidljivog, nudi svoju viziju sveta: svoje košmare, snove, halucinacije i vizije (Kafka, Proces).

Epigram (gr.) — prvobitno: natpis (govornim jezikom) na nekom predmetu, nadgrobnom spomeniku ili zaveštanom delu; književno: lirska pesma nevelikog broja stiho-va o najraznovrsnijim temama; u rim-skoj književnosti: satirična pesma; od humanizma: satirična pesma aforističkog karaktera.

Estetizam — shvatanje života po kome su najviša vrednost i krajnja svrha života lepo i umetničko (Bogdan Popović).

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — I

Impresionizam (fr.) — umetnički pravac (stilska orijentacija) koji se javlja krajem 19. veka. Ime je dobio 1874. po slici Kloda Monea Impresija (Rađanje sunca). Glavno mu je obeležje utisak koji ostavljaju predmeti i pojave. Karakteriše ga osetljivost, rasplinutost, igra svetlosti i senki, melanholija i seta. Ambicija impresionističkog pesnika nije prikazivanje objektivnog sveta, već emocija što ih taj svet izaziva (Rilke).

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — K

Književne teorije — postupak književnih pravaca, struja i pokreta, objašnjavaju bit književnosti, njeno značenje i njenu ulogu u ljudskoj društvenoj zajednici. Videti: poetika realizma, moderne i avangarde.
 
Književni pokret (fr.) — periodizacijski termin za označavanje istorijskog procesa kakav se stvarno odvijao u književnom životu i kakav se ispoljio u književnim manifestima, programima i kritikama.
 
Književni pravac (fr ) — periodizacijski termin koji označava skup jedinstvenih književnih, stilskih odlika u jednom književnom periodu.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — M

Manifest (lat.) — proglas koji proklamuje osnovna načela književnog stvaranja neke nove grupe pisaca, koja se suprotstavlja vladajućim književnim normama (Manifest futurizma, Manifest nadrealizma).
 
Metonimija (gr.) — stilska figura (zamena imena) koja, kao i metafora, ima preneseno značenje, ali kod koje veza između dva pojma nije stvorena na osnovu njihove sličnosti ili suprotnosti, nego na osnovu njihove logičke zavisnosti. (Čita Tolstoja. Igra se cela ulica.)
 
Moto (ital.) — natpis u stihu ili prozi koji se ispisuje ispred teksta, obično ispod naslova dela, poglavlja i pevanja, a svojim oblikom i sadržinom nagoveštava smisao ili svrhu čitavog teksta na koji se odnosi. Obično je kratka sažeta misao, sentencija, poslovica, ili citat iz nekog poznatog dela, epigraf.

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — N

Nadrealizam (fr.) — književni i umetnički pokret koji se javlja u Francuskoj posle Prvog svetskog rata. Nastavlja se na dadaizam i njegov buntovnički duh, pobunu protiv tradicije, prezir prema društvenim normama, ali za razliku od negatorskog duha dadaizma, ističe svoju pozitivnu i konstruktivnu stranu i ima određeni program (Manifest nadrealizma, 1924).

[Angelina]

**

REČNIK KNJIŽEVNOTEORIJSKIH POJMOVA — S

O značenju reči socijalan u književnoj teoriji i istoriji — Može li se pravo umetničko delo odvojiti od stvarnosti i života, od društvenih pojava i problema u njima? Čak i kada bi pisac to želeo, on to ne može da ostvari stoga što je i on kao jedinka neodvojivi deo njihov, što živi u njima i s njima, što je, u najviše slučajeva, celokupno njegovo ljudsko biće, shvatanje, ideje, interesovanja, inspiracija i izvori njihovi nastalo najvećim delom kao posledica uticaja društvene stvarnosti i zbivanja u njoj. Slikajući to, na neposredan ili posredan način, on otkriva i stvarnost u kojoj živi i umetnički je predstavlja. To naročito čine pisci sa savremenom tematikom i problematikom kao živi svedoci zbivanja u savremenom društvu, i otuda se i kaže s pravom da je književno delo manje ili više verna slika života koji je u njemu zahvaćen.

Iz školske nužnosti i radi lakšeg saznavanja vrše se klasifikacije u raznim naukama, pa i u nauci o književnosti. Tako se i ovde neka dela — pesme, pripovetke, romani — svrstavaju u socijalne. Može se govoriti o manje ili više naglašenoj želji stvaraočevoj i takvoj njegovoj poruci čitaocu da život i stvarnost slikaju u jednoj njihovoj izrazitoj — po njihovome doživljaju — socijalnoj problematici.

Termin socijalna književnost ima i uže značenje. To su dela koja imaju naročiti cilj: da slikaju negativne pojave u jednome određenome društvenome sistemu, kao, na primer, težak položaj radnika..., socijalne nepravde; socijalnu bedu..., ugnjetavanje bespomoćnih, borbu ljudi za ljudska prava. Takva su dela, na primer, Mati Gorkoga, Neprijatelj naroda Ibzenov, Pokojnik Nušićev, neke pesme Alekse Šantića... .
[Radmilo Dimitrijević]