*
.jpg)
ALEKSANDAR SANDIĆ(14.05.1836 — 15.04.1908)Aleksandar Sandić (14. maj 1836, Veliki Bečkerek, tada Habzburška monarhija danas Zrenjanin, Srbija – 15. april 1908, Novi Sad) je bio srpski istoričar, kulturni radnik i političar.
Školovao se Velikom Bečkereku i Temišvaru. Studirao je u Beču prava i slovensku filologiju kod Franca Miklošiča kao stipendista Matice srpske između 1857. i 1861. godine. U Beču je upoznao Vuka Stefanovića Karadžića čiji je postao sekretar i energični zastupnik njegove jezičke reforme. Godine 1861. postao je nastavnik srpskog jezika i književnosti u gimnaziji u Sremskim Karlovcima. Od 1862. stupio je u redakciju radikalnog slovenofilskog bečkog lista
Ost und West. Radio je kao pomoćnik urednika Imbre Tkalca a posle njegovog odlaska radio je i kao urednik ovog lista 1864. i 1865. godine. Profesor srpskog jezik i književnosti u srpskoj gimnaziji u Novom Sadu postao je 1866. godine. Od sedamdesetih godina 19. veka aktivno je sarađivao u radu Matice srpske i Srpskog narodnog pozorišta. Bio je četiri puta poslanik na narodno-crkvenog u Sremskim Karlovcima kao predstavnik Srpske narodne slobodoumne stranke Svetozara Miletića.
Objavio je više od sto članaka počev od 1857. godine gde je pisao o značajnim datumima, događajima iz politike, kulture, prosvete i književnosti. Beležio je gotovo sva značajna dešavanja iz ondašnjeg srpskog javnog života. Savremeni su smatrali da je dobar stilista i bio je rado čitan ali je krajem veka u književnoj kritici preovladalo mišljenje da mu je stil isuviše konfuzan i opterećen romantičarskim elementima. Sakupljao je građu o dešavanjima 1848. godine ali je ona ostala u rukopisu. Preveo je dela Feliksa Kanica
Vizantijski spomenici u Srbiji, J. K. Bartenštajna
Kratak izveštaj o rasutoj ilirskoj naciji i V. Pača
Istorija sveta (u tri sveske).
Literatura
Sandić, Aleksandar (P. Marjanović, str. 631—632), Enciklopedija srpske istoriografije, Beograd 1997.Istorijska biblioteka enciklopedija istorije i književnosti na srpskom jeziku
